Kortgeleden had ik een intakegesprek met een nieuwe cliënt. Gedreven vent met het hart op de goede plek en op de tong. Diverse klinkende universitaire studies achter de rug. Altijd op zoek naar de intellectuele uitdaging en heel veel in zijn mars. IJzersterk in marketing, interim management en turn around management. Een entrepreneur met briljante ideeën en een innovator pur sang. Telkens weer opnieuw begonnen en dus opvallend genoeg geen carrière op één plek gemaakt. Altijd gewerkt vanuit passie en diepgaande interesse, met als basis het ontwikkelproces. Het doel was een stuk minder van belang.
Vastgelopen kwaliteiten
Het klinkt natuurlijk veelbelovend zo’n intro, want genoemde kwaliteiten liegen er niet om. Toch zat hij niet voor niks tegenover me. Het overkwam hem de laatste tijd steeds vaker dat zijn projecten niet doorgingen. Dat werkgevers, potentiële klanten of directeuren afhaakten. Hij voelde zich totaal niet begrepen en uiteindelijk groeide de ontstane onvrede hem boven het hoofd. Hij had het écht helemaal gehad en zat, met een overgelopen hoofd vol ideeën maar wel compleet vastgelopen, bij mij aan tafel. Vragen als ‘Wat is mij in godsnaam overkomen?’, ‘Wat moet ik nu?’ En, ‘Hoe krijg ik weer grip op mezelf en op die interessante en uitdagende wereld?’ rolden als vanzelf uit zijn mond.
Ingrijpend onbegrepen
Opnieuw werd ik bevestigd hoe ingrijpend het soms onbegrepen (werk)leven van een bovengemiddeld intelligent mens kan zijn. Ons gesprek hield mij na afloop nog lang bezig. Met name een aantal uitspraken bleven bij mij hangen. Zoals ‘Ik heb zoveel te geven, maar ik kan het niet kwijt’ en ‘Mijn potentieel wordt onvoldoende benut’. En als klap op de vuurpijl ‘Waarom tref ik zo vaak domme bazen?’. De beleving van deze ervaringen gaat diep. De frustraties, het ongeduld, de overgevoeligheid en de pijn zijn hiervan het onmiskenbare gevolg.
Stof tot nadenken
Mijn kersverse cliënt ging met veel meer rust in zijn lijf naar huis dan dat hij kwam. Niet alleen omdat hij zijn ervaringen tot in detail bespreekbaar had gemaakt, maar ook omdat hij zijn hart had kunnen luchten. Zijn indrukwekkende verhaal bood mij de gelegenheid vooral te luisteren naar wat hij niet had gezegd. Dat leidde tot een aantal nieuwsgierige vragen van mijn kant. Onder andere of hij zich bewust was van zijn -voor hem zo vanzelfsprekende- hoge intelligentie? Of hij wel eens zijn eigen belevingswereld aan bijvoorbeeld opdrachtgevers had verklaard? Of hij zich realiseerde dat ‘domme bazen’ ook een functie hebben in het proces waar hij mogelijk aan voorbij ging? En of hij wel eens geprobeerd had om zich iets meer in de denkwereld van zijn omgeving te verdiepen om zo meer begrip tegen te komen in plaats van tegenstand?
Deze vragen gaven meer dan voldoende stof om over na te denken. En legden de basis om gemotiveerd het coachtraject in te gaan. Een vervolgafspraak staat inmiddels al in onze agenda’s.