Kortgeleden vroeg een potentiële cliënt zich af ‘Heb ik eigenlijk wel ’n coach nodig?’. Tja, ik weet inmiddels -uit eigen ervaring- dat overtuigen dan niet helpt. Ik was uiteraard wel direct getriggerd én nieuwsgierig. Dus besloot ik op onderzoek uit te gaan. Via e-mail benaderde ik tien bovengemiddeld intelligente personen in mijn netwerk. Ik stelde ze de volgende vragen:
Met welk thema / probleem / persoonlijk issue worstel je, als hoogbegaafde het meest? Wat moet er volgens jou gebeuren om het op te lossen en/of aan te pakken? Én… zou je hiervoor een coach inschakelen?
Binnen ’n week had ik zes interessante reacties in mijn mailbox. Ik was verrast over de diversiteit, maar vooral over de openhartigheid. Hieronder lees je de reactie van visionair strateeg Mark. Hij gaf mij toestemming om deze met jullie te delen.
Coach wordt navigator
Allereerst denk ik dat iedere hoogbegaafde anders in elkaar steekt en vooral iets anders doet met zijn ‘handicap’. Ik ben erg goed in het leggen van nieuwe verbindingen. Ik ‘zie’ daardoor nu dingen die pas over vijf jaar (of later) mainstream worden (of dan zelfs nog niet eens). Mijn probleem in mijn werk is dus dat ik beelden schets die voor anderen nog ongrijpbaar zijn. Als werknemer is dat lastig (ben ik keer op keer op vastgelopen), maar als adviseur die zich voornamelijk bezighoudt met ‘scenario thinking’ heb ik die belemmering niet. Kortom, ik heb m’n draai gevonden (van mijn ‘handicap’ m’n werk gemaakt) en geen coach meer nodig.
Ik ben er zelf achtergekomen door de tijd te nemen en mensen om mij heen te bevragen hoe het toch mogelijk was dat ik er, met al mijn briljante ideeën, maar niet doorheen kon komen. Ik heb mezelf goed leren kennen en weet nu dus precies (nou ja…) wat ik wel en niet moet doen (of willen). Da’s nog steeds lastig want mijn activiteiten zijn niet doorsnee en de bedrijven die hun betekenis en toekomst willen verkennen, staan niet in rijen voor de deur. Maar dat is dan maar even zo.
Had ik een coach kunnen gebruiken in die tijd? Ja, maar ik weet niet of hoogbegaafdheid dan de ingang was. Ik was me er namelijk onvoldoende van bewust dat ik aan die conditie lijd. Frustratie was eerder de invalshoek (en boosheid, als ik eerlijk ben). In m’n privéleven heb ik geen problemen anders dan dat mijn vriendenkring beperkt is. Maar da’s eerder een zegen dan een last.
Dus, ergo, kortom, een coach… Ja, destijds, maar vanuit een andere invalshoek. De conclusie was vast geweest dat ik een aantal eigenschappen heb, die het nu eenmaal lastig maken om in bepaalde omgevingen te functioneren. De vervolgvraag: en wat dan? Hoe en waar kun je dan wel betekenis hebben? Die zoektocht begeleiden is denk ik ontzettend waardevol. Je bent dan eerder een navigator o.i.d. dan coach.
What’s in a name
Ik ben blij met het heldere antwoord van Mark. De kern van zijn reactie onderschrijft wat en wie ik als coach wil zijn. De menselijke schakel tussen de praktijk enerzijds en de belevingswereld waar een hoogbegaafd mens in kan leven anderzijds. Met regelmaat breng ik deze twee werelden samen om ze zo beter op elkaar af te stemmen. Een waardevol traject van en naar (h)erkenning, acceptatie, waardering, en begrip. Dat kan en mag wat mij betreft als coach of als navigator, zoals Mark het zo mooi noemt. Het gaat tenslotte om het resultaat. En dat is dat de gecoachte zich begrepen, gehoord en prettig voelt in z’n omgeving (werk en/of privé), daardoor optimaal functioneert en van de grootst mogelijke toegevoegde waarde is.